Grenzen stellen, makkelijk gezegd! Hoe dan?
Het is spitsuur tussen je 30e en 40e levensjaar, zowel in werk als privé. Een promotie maakt dat je nu leidinggevende bent met voor jouw nieuwe taken en verantwoordelijkheden. De daaraan gekoppelde opleiding is onlangs gestart. Je bent trotse papa van drie jonge kinderen, waarvoor je de zorg deelt met je partner. De verbouwing van het huis nadert het einde, nog slechts een paar weekenden klussen. Wel jammer dat het wekelijkse wielrennen met de tourclub er daardoor bij inschiet. De coronamaatregelen maken het inmiddels weer mogelijk om (schoon)ouders te bezoeken, die ook helemaal opleven bij het zien van de kleinkinderen. Klinkt allemaal heel goed zou je zeggen. Niets is minder waar helaas.
De geschetste situatie is het verhaal van Lex. Lex zit bij mij en vertelt geëmotioneerd dat hij al langere tijd vooral moe is, geen energie meer heeft. Hij slaapt slecht en ligt nachten te piekeren.
“Ik voel me zo schuldig, als ik thuis kom ben ik zo moe dat ik het bijna niet kan opbrengen aandacht te geven aan de kinderen, laat staan leuke dingen met ze te doen. Tegen mijn vrouw val ik om het minst geringste uit en dat is zo onterecht, maar het gebeurt wel en dat doet zo’n pijn.” Hij zegt zichzelf niet meer te herkennen. Hij had altijd zoveel energie, had het gevoel alles aan te kunnen. Hij voelt zich ook schuldig ten opzichte van zijn werk dat hij niet kan laten zien wat hij werkelijk kan. Hij krijgt projecten niet op tijd af en gaat daarom in de avonduren vaak door. Dit is best lastig in combinatie met zijn jonge gezin, hij wil ook een goede papa zijn en een liefhebbende echtgenoot.
Dat de voortgang van projecten stagneert, blijft op zijn werk niet onopgemerkt. In meerdere gesprekken met zijn leidinggevende krijgt Lex het advies eerder aan de bel te trekken, niet teveel hooi op de vork te nemen en zelf zijn grenzen aan te geven. “Grenzen stellen”, zegt Lex, “makkelijk gezegd! Hoe dan?”
En daar zit precies het euvel. Rationeel weten we heel goed dat er iets moet veranderen en toch gebeurt het niet. Het dwangmatige moeten heeft de overhand en we blijven maar doorgaan. Hoge kwaliteitseisen stellen aan jezelf, piekeren, geen grenzen stellen zijn patronen van perfectionisme die je enorm belemmeren in je doen en laten. Het goede nieuws is dat het mogelijk is deze belemmerende patronen in een nieuw perspectief te zetten zodat ze je ondersteunen in plaats van in de weg staan. Niet met je ratio maar vanuit je onderbewuste, dáár vindt de verandering plaats, niet alleen voor nu maar duurzaam.
Wil jij meer weten, neem gerust contact op.
