Herfst

Het is weer tijd om bollen te planten in de tuin en ook op natuurbegraafplaats Weverslo. Deze laatste zaterdag van oktober is een heerlijke herfstdag, de zon schijnt en het waait nauwelijks. Ik loop door het bos en sta regelmatig stil. Het is zó mooi; de geeloranjerode bladeren zijn prachtig en het aantal verschillende paddenstoelen is immens, van heel fragiel tot enorm krachtige exemplaren. Zoveel moois en de rust in deze omgeving nodigen uit om een langere wandeling te maken dan louter rechtstreeks naar mijn vaders graf te lopen. Ik neem de tijd en ga regelmatig op mijn hurken om foto’s te maken.

Aangekomen bij pap’s graf vermeng ik bosgrond met compost en maak ruimte voor de bolletjes. Een vrouw, van naar ik schat mijn leeftijd, loopt voorbij. Iets later komt ze weer terug, ze stopt en we raken in gesprek. Ze wijst naar de plek waar haar man begraven ligt. Hij is enkele maanden geleden op jonge leeftijd plotseling overleden. Ze vertelt hoe moeilijk het in coronatijd is om verlies en verdriet te delen, eigenlijk lukt dat helemaal niet. Afscheid nemen kon niet meer. De wereld lijkt even stil te staan. “Het is tijd van loslaten” zegt ze, terwijl de herfstbladeren rondom ons heen op de grond dwarrelen. En dat is in geen seizoen beter zichtbaar dan in de herfst. De seizoenen spelen zich niet alleen buiten ons af, van binnen voelen we ze ook. Ze komt graag op deze natuurbegraafplaats. Het bos geeft haar rust. Binnenkort gaat ze een kastanjeboom planten op het graf, hij hield erg van kastanjes legt ze uit, vooral gepofte. We planten zaden, of zoals nu bolletjes en een boom, om te aarden en weer tot bloei te komen. We nemen afscheid en ik blijf met mijn gedachten nog even bij deze onverwachte bijzondere ontmoeting.

Stilstaan is wat ik op deze plek heel bewust doe. Ik ben er graag, om te herdenken, te ontmoeten, te verwonderen en om stil te zijn. In de natuur zijn is voor mij een levensbehoefte. Buiten zijn geeft me rust in mijn hoofd en lijf en nieuwe energie om verder te gaan.

Op verschillende plekken in dit bos staan nu natuurfoto’s waarvan sommige voorzien van tekst. Eén van die teksten valt me op: “Ik sta even stil. En dat is een hele vooruitgang”.