Opscheppen: van taboe naar trots!

Vandaag wil ik een persoonlijk inzicht delen dat mijn perspectief ingrijpend heeft veranderd, met als centraal thema: opscheppen. Van kinds af aan kreeg ik mee dat je niet moet opscheppen, dat hoort niet. En dat werd een diepgewortelde overtuiging. Opvallend genoeg ontdekte ik dat mijn aversie tegen mensen die opscheppen eigenlijk voortkwam uit een verlangen om zelf af en toe trots te kunnen zijn. Het leidde tot een innerlijke strijd en bracht me tot een belangrijke vraag: wat als mijn perceptie van 'opscheppers' niet de waarheid was, maar slechts een weerspiegeling van mijn eigen overtuiging?

Opscheppen als spiegel van verlangen
Mijn afkeer van opscheppen bleek een spiegel te zijn van iets wat ik in mezelf miste. Stiekem verlangde ik naar de vrijheid om te delen waar ik trots op was, maar mijn overtuiging weerhield me. Het was een paradox: hetgeen wat me stoorde, was eigenlijk een afspiegeling van een behoefte in mijzelf.

Anders waarnemen
Het besef dat mijn eigen overtuiging mijn blik bepaalde en dat mijn interpretatie niet altijd overeenkomt met de werkelijkheid, heeft me geleerd om met meer openheid en nieuwsgierigheid naar situaties te kijken. Het leerde me dat opscheppen niet altijd opscheppen is, maar soms gewoon het uiten van trots en blijdschap, zonder de intentie om te pochen.

Het doorbreken van mijn eigen overtuigingen blijkt niet alleen bevrijdend te zijn op het gebied van opscheppen; het heeft me ook de waardevolle les bijgebracht dat de kracht van anders waarnemen begint bij het doorbreken van mijn eigen beperkende overtuigingen. Het opent deuren naar begrip, groei en een dieper inzicht in zowel mezelf als de wereld om me heen.